Dag 14: De reis naar Nederland

Dit is ons laatste bericht We zijn weer veilig aangekomen in Nederland. De terugreis ging erg voorspoedig.We waren om 16:00 uur naar Nederland, en we om 12 uur weer thuis zijn.Om de reis goed af te sluiten hebben we de laatste ditjes datjes:

Wist je datjes:

We totaal 5600km hebben gereden
Wim bijna de fotograaf is geworden
Jeroen en Siemen blij waren dat ze hun laptop bij hadden
en Martijn en Wim hier gretig gebruik van maken
Jeroen de held is met super snel eten
De jeep maar 200 km/uur kan
Martijn een hekel heeft aan cruise control
Siemen nog steeds af en toe snurkt
De kaart van oekraïne niet te vertrouwen is
We deze vakantie veel van google maps gebruik gemaakt hebben
Wim 1 hele dag zijn kamer niet uit is geweest in Jalta.
Martijn vijf keer niet heeft ontbeten.
We de muziek cd’s van Siemen helemaal beu zijn.
Dat de vrouwen in Oekraïne best wel knap zijn.
De auto grondig is gewassen in Strzelin.
Dat de meeste Oekraïner voor Spanje waren (de hufters).
En wij daardoor 40 minuten op ons bier moesten wachten.
Wist je dat Martijn met een gemiddelde van 126 km/uur van polen naar Nederland is gereden.
Martijn een hele hoge telefoonrekening krijgt van het werken in Oekraïne.
“gewoon omdat het kan” een veel gehoorde uitspraak was.
De wegen in Oekraïne nog de nodige aanpassingen kunnen gebruiken.
Je tijdens het rijden volledig moet focussen op de weg, om de gaten te ontwijken.
We zowel met kaart als met navigatie op de telefoon onze weg door Oekraïne hebben kunnen vinden.
We 10 dagen Oekraïne hebben kunnen overleven zonder de taal te spreken
We 1 woord Oekraïns kunnen: Tak.

Nou dit was onze blog weer. We hopen dat jullie van al deze verhalen genoten hebben.

Groeten,
Siemen, Jeroen, Wim en Tinus

Dag 13: Deel 1 van de terugreis, de grens over

Vandaag stond er een rit van 723km op de planning + de grensovergang van Oekraïne naar Polen. We hadden verschillende verhalen over de grensovergang gehoord: het kan 10 uur duren of het kan 1 uur duren. Aangezien we de avond nog in Strzelin wilden doorbrengen zaten we weer om 7 uur aan het ontbijt. We hadden allemaal heerlijk geslapen in de brede en lange bedden. Ontbijt kon door de beugel. Rond 8 uur zaten we in de verminkte jeep om aan het eerste deel van de terugreis te gaan beginnen.

Het enige verhaaltje dat we kunnen vertellen over de reis tot de grensovergang is het tanken bij de Shell. Zoals gewoonlijk moesten we van te voren een schatting maken van het aantal liters diesel dat we wilden tanken. Vaak maakten we een te ruime schatting waardoor we altijd teveel betaald hadden. Soms werd dat dan in een 5 liter waterfles gepompt. Echter, dit keer zat de tank nog niet eens vol en de pompbediende stopte al met tanken terwijl we nog 5 liter tegoed hadden. De manager van het tankstation moest erbij komen om het probleem op te lossen.

De grensovergang was dus goed klote. Eerst stond je in de rij bij de Oekraïense grens. Het zonnetje scheen ondertussen vrolijk door en op alle zwarte auto’s kon je zo een aantal eitjes bakken. Het ging allemaal erg traag en dat was met name te wijten aan de Polen. De grenscontrole van Oekraïne stelde namelijk geen zak voor: ze controleerden paspoorten en het voertuigbewijs. De bagage werd niet eens gecontroleerd. Eenmaal in het niemandsland stonden we ook weer te wachten. Het leek wel of de Polen regelmatig pauze hielden, zo traag ging het proces. Uiteindelijk hadden we zo’n vijf uur verprutst aan deze grenscontroles. Lang leve de Europese Unie!

Eenmaal in Polen besloten we bij een grote supermarkt te pauzeren. Hier aten we een lekker broodje Döner kebab. Ook kochten we hier wat waterflessen want die hadden we nodig gehad bij de douane. Hierna reden we naar hotel Maria in Strzelin. We kwamen rond half 11 aan. Martijn, Wim en Siemen dronken nog een biertje in het bijbehorende cafeetje. Jeroen lag al te pitten toen we terugkwamen om 12 uur.

Nou goed, Martijn verliet vanochtend om 10 voor half 8 de hotelkamer, omdat hij nog wat moet werken. Rond 12 uur kwam hij even terug om Jeroen mee te nemen op jacht naar nieuwe banden voor de auto. Ook zou de auto een grondige reinigingsbeurt ondergaan. Vanmiddag rond 4 uur vertrekken we naar Nederland. Verwachte aankomsttijd: rond 1 uur in de nacht of zo.

Groeten vanuit Polen,

Wim, Siemen, Jeroen en Tinus natuurlijk

Dag 12: Van Vinnytsja naar Ivano-Frankivsk - De dag waar alles anders liep.

Na een relatief lange nachtrust van ongeveer 7 uur werken we wakker in veel te kleine bedden. Rond kwart voor 8 zaten we aan het ontbijt en om half 9 zaten we in de auto onderweg naar het gebergte van Oekraïne.

Het landschap was weer prachtig uitgestrekt, zoals we nu wel gewend zijn. Aangezien er niet veel bijzonders gebeurde, zullen we hier niets over vertellen (we maakten alleen veel kilometers). Laten we meteen maar naar het Carpathe gebergte gaan. Het gebergte had volgens Siemen wel iets weg van Oostenrijk. De bevolking die er woonde was een beetje zigeunerachtig. De natuur was fantastisch. Het gebergte fungeert in de winter ook als skigebied. We konden een aantal van de skiliften zien.

Het hoogtepunt van de dag (en misschien ook wel van de hele vakantie) zou de jeeptocht in het gebergte worden. Wim en Jeroen hadden ergens op internet gelezen dat het mogelijk was om met de jeep de top van de hoogste berg, de Hoverla, van Oekraïne te bereiken. We reden zoals gepland naar de Hoverla (volgens de navigatie, handmatig ingetekend). We kwamen uit bij het nationaal park van de Karpaten waar we gewoon met de auto in konden. Aangezien er niemand in het hokje bij de ingang zat reden we gewoon het park binnen. Eenmaal in het park kwamen we al snel de boswachter tegen. Deze was echter erg vriendelijk en hij zei dat we achter hem aan moesten rijden naar z’n hutje. Vanaf hier konden we de Hoverla op rijden. We betaalden 140 van die munteenheid en we konden vertrekken.

De weg bestond uit zand en stenen. Martijn had er veel moeite mee om de auto goed naar boven te manoeuvreren. Iedere keer als de auto een vreemd geluid maakte hoorde je hem kreunen: de auto en Martijn waren één. We begonnen op ongeveer 800 meter. De rit zou uiteindelijk 16 kilometer lang zijn en we zouden een hoogte bereiken van 1550 meter (deze tocht duurde ongeveer 2 uur). De Hoverla is echter 2060 meter. We konden nog een stuk doorrijden, maar dit besloten we om een aantal redenen niet meer te doen. Ten eerste was het al 6 uur in de avond en we wilden toch wel voor het donker weer ergens op; het asfalt zitten. Ten tweede wisten we niet hoelang de weg nog zou zijn als we doorreden. Ten derde, de weg die we reeds hadden afgelegd was bijzonder klote en we wisten niet hoe de weg verderop zou zijn. We besloten dus om te keren nadat we een voorband hadden gewisseld. Deze was lek nadat hij waarschijnlijk een scherpe steen heeft geraakt aan de zijkant van het pad.

Op de weg naar boven hadden we ook nog last van een vogeltje. Dit vogeltje bleef steeds voor onze auto vliegen, ging dan weer op het pad zitten, en als de jeep bijna bij het vogeltje was vloog het weer een stukje verder. Dit proces duurde zeker zo’n vijtien minuten en zorgde voor extra entertainment in de jeep.

De voorband was echter niet de enige schade aan de auto. De bodemplaat van de auto sleepte mee over de grond en er zat ook een deuk in de uitlaat. De weg naar beneden was in ieder geval een stuk makkelijker te bereiden. Toen we eenmaal op het asfalt waren reden we naar de slaapplek die we hadden gereserveerd voor de nacht. Onderweg kwamen we nog een brug tegen, zodat we onder de auto konden kijken. Jeroen en Martijn maakten de bodemplaat vast met behulp van flosdraad (heeft iedere tandarts natuurlijk in zijn handbagage). Zo konden we weer vooruit zonder al te veel zorgen.

De slaapplek zou in Vorokhta zijn. Eenmaal daar aangekomen was het hotel gesloten. Een ander hotel probeerde ons een kamer van 175 dollar aan te smeren. Dat ging dus niet gebeuren. We besloten maar om alvast een deel van de reis van morgen te doen. Overnachten deden we in Ivano Frankovic. Het Nadia hotel leek ons wel een goed idee en dat is ons uiteindelijk ook goed bevallen. We konden nergens meer iets eten (Wim en Martijn zochten om 12 uur in de avond nog naar voedsel), dus stapten we het bed in met lege magen.

Maar goed, we zitten nu in de auto op weg naar de grens. Laten we hopen dat de douane niet al te moeilijk gaat doen.

Groeten vanuit de jeep,

Wim, Siemen, Jeroen en Tinus

Dag 11: Van Yalta naar Vinnytsja – Slapen is voor mietjes!

De slogan van de dag: slapen doe je maar in je eigen tijd! Vannacht om half 4 zijn we gaan slapen en vanochtend om 6:40 ging de wekker alweer. Rond 7 uur zaten we aan het ontbijt en om kwart voor 8 zaten we in de auto. We hadden ons mentaal helemaal voorbereid op de lange rit van vandaag! Slapen is voor mietjes (lijfspreuk van Jeroen). De afgelopen week hebben we elke route met Google.maps gepland en deze blijkt elke keer weer de juiste tijd aan te geven. Voor vandaag stond er een route van 11 uur op het programma. Tel daar de pauzes bij op en je bent zo´n 12 uur onderweg.

De eerste uren was het opvallend stil in de auto. Waarschijnlijk was iedereen van het mooi uitzicht op de zwarte zee aan het genieten (of stiekem nog aan het slapen). Het binnenland van de Krim is heel heuvelachtig en dit gaf prachtige uitzichten over het gebied. Echt genieten zo in de vroege ochtend.

Wat ook typisch Oekraïens is, zijn de vele lasercontroles langs de weg. Vandaag zijn we er zeker 40 gepasseerd. De politie probeert op allerlei manier geld te innen. Tot op heden gokken we nog steeds hoe hard we mogen, want we hebben nog amper snelheidsborden gezien. We zijn gelukkig ook nog niet gepakt door die vuile geldinnende stinkende achterbakse kleine dikke kalende klootviolen.

We zijn nog een paar keer gebeld vandaag door een receptioniste van het hotel waar we nu in zitten. Zij waren aan het onderhandelen over de prijs en de kwaliteit van de kamer. Uiteindelijk hebben we gezegd dat ze maar moesten mailen. In de auto hadden we netjes terug gemaild dat we het vanavond wel zouden regelen. Bij het hotel ging alles bijzonder vlekkeloos, alhoewel dat vrouwtje geen Engels kon.

De stad Vinnytsja is klein maar bruisend waar vele jongeren de straten bevolken. Sommige reisgidsen noemen deze stad Klein Kiev. Het heeft een mooi plein waar vele kleine cafés gevestigd zijn. Het heeft ook een groot winkelcentrum waar we boodschappen hebben gedaan voor de reis van morgen.

Vandaag hebben we 845 kilometer gereden in zo´n 12 uur. Morgen gaan we naar het gebergte, genaamd de Carpathe. Daar zullen we de Hoverla gaan bezoeken. Dit is de hoogste berg van Oekraïne.

We hebben het idee dat we worden lekgestoken door een paar insecten, dus welterusten.

Wim, Jeroen, Siemen en Tinus

Oja het hotel waar we vanavond in zitten kun je via deze site bekijken: http://www.vintur.com.ua/index_en.htm

De reis van vandaag 845 km in 12 uur tijd.

Dag 10: Yalta

Voor de mensen die geen zin hebben in een lang verhaal hier de samenvatting: zon, zwembad, slapen en voetbal.

Hieronder volgt het uitgebreidere verhaal van Siemen.

Net zoals de dag van gisteren was het er gisteravond weer niet van gekomen om een berichtje te plaatsen. Dus vandaar dat hij nu komt, aangezien we nu onderweg zijn van Yalta naar Vinnytsja .

Maar jullie zullen je vast afgevraagd hebben wat we gisteren gedaan hebben. Nou hier kan ik heel makkelijk over zijn. Yalta is echt een badplaats net zoals bijvoorbeeld plaatsen in Spanje en Griekenland. Yalta ligt aan de Zwarte Zee, en daar zaten we in het Yalta Intertourist hotel.Na een nacht kort geslapen te hebben (we hadden de airco op lucht rondblazen gezet i.p.v. de airco, wat niet te onderscheiden is als er vage tekens op de afstandsbediening staan), besloten Jeroen en Siemen maar vroeg op te staan. Na eerst een paar baantjes gezwommen te hebben besloten we lekker te ontbijten.  Daarna hadden we onze vorige blogpost geschreven. Ondertussen hadden we weer zin om lekker bij het zwembad te liggen, dus wat let je dan? Dan doe je het, gewoon omdat het kan. Na even flink gebakken te hebben (de zon was echt heel fel), en de nodige baantjes getrokken te hebben gingen we maar weer naar boven. Hier hebben we even wat slaap ingehaald van de erg korte nachten.

Rond 7 uur besloten we in het hotel te gaan dineren. Hier kon je voor 19 euro onbeperkt eten en drinken. Het eten was erg goed, zeker na de slechte ervaring van het vorige hotel waar we een dinerbuffer hadden. Zodra we klaar waren met eten hadden we de taxi gepakt om naar Yalta City te gaan. We hadden namelijk besloten om hier voetbal in een kroeg te kijken. We hadden aan de taxichauffeur gevraagd of hij een goede kroeg kende waar je voetbal kon kijken. Dit wist hij wel en we werden net buiten het centrum bij een echte Oekraïense kroeg afgezet. We keken even binnen en het was er toch wel echt heel rustig. Dus besloten we maar richting het centrum te lopen om dan in dezelfde kroeg voetbal te kijken als gisteren. Hier was het echter erg druk. Maar na wat wringen hadden we toch een plekje tussen de lokale bevolking. Deze waren erg aardig en konden wat gebrekkig Engels, maar het was genoeg om er mee te kunnen communiceren. Na deze spannende wedstrijd gezien te hebben en door de uitslag behoorlijk teleurgesteld te zijn, besloten we maar richting het hotel te rijden met de taxi. Daar zijn we nog even naar de beachclub geweest, echter was het hier niet zo druk. Na daar even een lekkere cocktail gedronken te hebben besloten we maar te slapen aangezien we weer vroeg op moesten.

Om 6:40 ging de wekker weer om rond 7 uur aan het ontbijt te zitten. Het ontbijt was weer erg goed verzorgd en om half 8 zaten we in de auto. De rit die we vandaag gaan maken heeft een afstand van 850 km en de navigatie zegt er 14:30 uur over te doen (gelukkig rijden we hier altijd wel wat vanaf!).

Wim, Jeroen, Martijn: “Siemen heeft ondanks dat we gisteren geen flikker hebben uitgevoerd er toch nog een belachelijk lang verhaal van weten te maken.”

Groetjes vanuit de wagen:

Siemen, Jeroen, Wim en Tinus

Wist je dat:

We nu al 2600 km gereden hebben.
Wim zo moe was dat hij zijn kamer niet uit gekomen is.
Martijn zo nodig de airco moest uitzetten en hij dit geweten heeft.
We een paar tinten bruiner geworden zijn.
Jeroen geen gel, zonnebrand, aftersun en nagelschaartje bij heeft.
Zijn mede reisgenoten zo aardig zijn om deze Jeroen te laten lenen.
De bedden in dit hotel erg goed waren.
De airco de 2^de nacht wel goed werkte.
Jeroen nog steeds beweerd dat Siemen snurkt.
We alle cd’s in de auto al zeker 4x gehoord hebben.
Het liedje van Jan Smit zo snel mogelijk wordt doorgespoeld.
En dit als smoesje geeft voor zijn slecht nachtrust.
Siemen nu eindelijk klaar is met typen.

Dag 9: De reis van Kiev naar Yalta deel 2: Gewoon omdat het kan!

Het is nu zondagochtend half 10 en we hebben nu pas tijd om een verhaaltje over gisteren te schrijven.  We hadden besloten dat we op tijd in Yalta wilden zijn, omdat we hier een schitterend hotel met zwembad hebben. Om half 6 ging de wekker in ons hotel in Zaporozhye! Het was nog 28 graden op onze kamer waardoor we vastgeplakt aan het beddengoed wakker werden. Na een ontbijt waar ik liever niet over wil spreken (geen aanrader, zeker niet op de vroege ochtend!!!) laden we onze spullen in de auto en rond kwart voor 7 reden we weg.

We lieten al snel de vieze industriestad achter ons. Via de stuwmeren reden we richting de Krim. We zagen duidelijk dat het landschap veranderde in een landschap met een zee klimaat. We kozen vandaag niet voor de kortste route naar Yalta, maar we wilden meer van het eiland zien. Jeroen had een weg die door het oosten van de krim liep gekozen, dit omdat ze hier een hele mooie toeristische weg hadden.  Ook waren de muren van kasteel Sudak te zien (zie foto’s). Het kasteel zelf is verwoest maar een aantal torens staan er nog. Tinus was op de toeristische route helemaal in zijn element, omdat het landschap goed heuvelachtig was en de weg ons een mooi bochtencircuit aanbood. Onderweg kwamen we verschillende wijngaarden tegen en de zee kwam steeds dichterbij. Op een gegeven moment hebben we een heel stuk langs de zee gereden. We zagen dat mensen gewoon kampeerden op het strand! Dus gewoon je auto op het strand zetten en je tentje opzetten, gaaf!

In de badplaats Sudak hebben we gelucht. Het was echt super druk in de badplaats en aan de auto’s te zien zijn er veel Russen op de Krim. Onderweg zijn we nog door verschillende kleine dorpjes gereden, die er super gezellig uitzagen. 

Het verkeer blijft ons hier nog steeds verbazen. We zitten nog steeds vol bewondering te kijken wat zich hier in het verkeer afspeelt en wat automobilisten allemaal flikken, ons standaard antwoord is steeds “gewoon omdat het kan!”. Voorbeelden zijn: van een 3 baans-weg een 5 baans-weg maken. Stoppen waar je kunt stoppen, dus gewoon midden op de weg, de weg kan plotseling zijn open gebroken, doorgetrokken strepen negeren, uitvoeg strook van de tegemoet komend verkeer gebruiken om in te halen. 

Rond 16 uur kwamen we bij het hotel aan. We checkten snel in om daarna meteen een duik in het Olympische zwembad te nemen, heerlijk! Hier hadden we al heel de dag naar uitgekeken. Daarna nog in de zon gelegen om even bij te komen van de reis. Rond half 8 reden we naar de stad om daar wat te gaan eten. Tot onze grote verbazing waren hier verschillende eettentjes die bavaria parasols hadden en die ook bavaria bier verkochten.  Tinus vond dit geweldig en nadat we bijna heel de boulevard hadden afgelopen besloten we bij een bavaria restaurant te eten. Na te hebben gedineerd, zijn we een kroeg op gaan zoeken om de voetbalwedstrijd Uruguay – Duitsland te kunnen kijken. De vraag was alleen waar we dit konden doen. Toen we hoog in de lucht keken zagen we in een hoog gebouw daar een tv scherm met voetbal erop. Dus besloten we gewoon de trap op te gaan. Hier bleek een kroeg te zitten, waar ze zoals de rest van dit gebied GEEN engels spreken. Via wat handen en voetenwerk kregen we uiteindelijk bier. Na de spannende wedstrijd zijn we de boulevard afgelopen, en hier kwamen we bij een super vette/chique tent uit. Toen we naar binnen wilden gaan, begon de super brede portier russiche/oekraïns te praten, het bleek namelijk dat we er met onze korte broek niet in mochten. Heel erg jammer aangezien deze tent echt vol met mooie vrouwen zat! Dus zo lukt het nog niet om een mooie rijke rus te scoren. Na deze teleurstelling zijn we maar weer richting het hotel gegaan. Hier hadden ze een bar, dus gingen we daar maar even kijken. Hier waren welgeteld 8 man binnen, met een gemiddelde leeftijd van 50??? Na hier snel een biertje gepakt te hebben besloten we maar naar de strandtent van het hotel te gaan. Hier was het een stuk beter te vertoeven. Goede muziek (echt net zoals in Nederland) met een goede DJ. Ook waren de mooie vrouwen hier weer aanwezig (iets wat je totaal niet van Oekraïne verwacht, maar geloof ons, ze zitten hier genoeg!) Nadat het uiteindelijk 3 uur was geworden, besloten we toch maar richting ons bed te gaan.

Siemen en Jeroen hadden nog een pracht plan om in de vroege morgen (9uur) te gaan zwemmen om daarna te ontbijten. Kortom slaap is voor mietjes!

Nu gaan we lekker even zwemmen/zonnen en bijslapen.

Jeroen, Siemen, Wim en Tinus

548 km met een gemiddelde snelheid van 61 km/uur

Dag 8: De reis van Kiev naar Yalta deel 1: tussenstop Zaporozhye

Vandaag bestond de reisdag uit een rit naar Zaporozhye. Dit is een industriestad richting het oosten van Oekraïne. We hebben voor deze stad gekozen omdat dit plaatsje onze route naar Yalta (de Krim) mooi in tweeën splitste. Om 7 uur zaten we aan het ontbijt zodat we rond 8 uur konden vertrekken, zodat we tijd genoeg hadden om de 520 kilometer af te leggen. Vandaag bestond de route vooral uit B-wegen en we wisten niet wat we hiervan moesten verwachten. Achteraf kunnen we zeggen dat de wegen 100% meevielen en dat we lekker hebben kunnen toeren.

Het landschap bestond vandaag vooral uit zonnebloem- en tarwevelden. Deze velden waren heel groot. We reden ook een heel stuk langs de stuwmeren, al konden we ze maar af en toe zien. Op dit moment zijn ze druk bezig om het graan te oogsten. Ze rijden wel met 5 grote machines per weiland om alles te oogsten. In de stad Dnipropetrovsk hebben we geluncht. In een hele grote supermarkt hebben we broodjes met allerlei zoete troep erop gekocht (lokale broodjes) en deze heerlijk bij de auto opgegeten.

Rond half 5 kwamen we aan in het hotel. De kamers zijn iets minder luxe (geen airco) dan de vorige keren (we hebben de goedkoopste kamers genomen, totaal geen luxe en op de kamer is het nu 29 graden, lekker zweten dus, en in dit hotel is er ook geen internet, dus echt back to basic!). Het viel ons meteen al op dat bijna niemand hier een woordje Engels kan spreken in Zaporozhye. Een heel verschil met Kiev, waar de jongeren toch wel de basisdingen in het Engels konden vertolken. De ervaring hier leert echter dat je met gebaren al een heel eind komt. We hebben het boekje Engel-Oekraiens nog niet hoeven te gebruiken (al doet Jeroen pogingen om wat woordjes te leren).

Het stadje zelf is een industriestad. De lucht is erg vervuild en dat is goed te merken. Het schijnt vroeger nog veel erger geweest te zijn; vele fabrieken zijn in de loop der tijd dicht gegaan. Het bijzondere aan deze stad is dat het een boulevard heeft van 8km lang.

Eten deden we bij een Italiaan. Dit restaurant kwamen we onderweg tegen, zag er heel erg netjes uit! Eten bestellen ging wat moeizamer, omdat ze geen engels konden (dus plaatjes aanwijzen).  Ijsje eten deden we bij de Mc Donalds, hier moesten we een flink eind voor wandelen, Ongeveer 6 km totaal waaronder we nog een flinke regenbui kregen. Terug gingen we met de taxi, aangezien het nog steeds regende. We gaan vroeg slapen want morgen moeten we vroeg op. We hebben een lange rit te gaan en we willen ook nog tijd over hebben om morgen te zwemmen. (en dan lekker bij het zwembad en het luxe hotel de slaap inhalen, aangezien aan dit hotel echt niks is!)

Groeten vanuit de stad waarvan we de naam morgen al niet meer weten,

Wim, Jeroen, Siemen en Tinus

Dit keer wat minder foto’s.

De route die we gereden hebben, totaal 528 km, gemiddeld 65 km/uur