Dag 12: Van Vinnytsja naar Ivano-Frankivsk - De dag waar alles anders liep.

Na een relatief lange nachtrust van ongeveer 7 uur werken we wakker in veel te kleine bedden. Rond kwart voor 8 zaten we aan het ontbijt en om half 9 zaten we in de auto onderweg naar het gebergte van Oekraïne.

Het landschap was weer prachtig uitgestrekt, zoals we nu wel gewend zijn. Aangezien er niet veel bijzonders gebeurde, zullen we hier niets over vertellen (we maakten alleen veel kilometers). Laten we meteen maar naar het Carpathe gebergte gaan. Het gebergte had volgens Siemen wel iets weg van Oostenrijk. De bevolking die er woonde was een beetje zigeunerachtig. De natuur was fantastisch. Het gebergte fungeert in de winter ook als skigebied. We konden een aantal van de skiliften zien.

Het hoogtepunt van de dag (en misschien ook wel van de hele vakantie) zou de jeeptocht in het gebergte worden. Wim en Jeroen hadden ergens op internet gelezen dat het mogelijk was om met de jeep de top van de hoogste berg, de Hoverla, van Oekraïne te bereiken. We reden zoals gepland naar de Hoverla (volgens de navigatie, handmatig ingetekend). We kwamen uit bij het nationaal park van de Karpaten waar we gewoon met de auto in konden. Aangezien er niemand in het hokje bij de ingang zat reden we gewoon het park binnen. Eenmaal in het park kwamen we al snel de boswachter tegen. Deze was echter erg vriendelijk en hij zei dat we achter hem aan moesten rijden naar z’n hutje. Vanaf hier konden we de Hoverla op rijden. We betaalden 140 van die munteenheid en we konden vertrekken.

De weg bestond uit zand en stenen. Martijn had er veel moeite mee om de auto goed naar boven te manoeuvreren. Iedere keer als de auto een vreemd geluid maakte hoorde je hem kreunen: de auto en Martijn waren één. We begonnen op ongeveer 800 meter. De rit zou uiteindelijk 16 kilometer lang zijn en we zouden een hoogte bereiken van 1550 meter (deze tocht duurde ongeveer 2 uur). De Hoverla is echter 2060 meter. We konden nog een stuk doorrijden, maar dit besloten we om een aantal redenen niet meer te doen. Ten eerste was het al 6 uur in de avond en we wilden toch wel voor het donker weer ergens op; het asfalt zitten. Ten tweede wisten we niet hoelang de weg nog zou zijn als we doorreden. Ten derde, de weg die we reeds hadden afgelegd was bijzonder klote en we wisten niet hoe de weg verderop zou zijn. We besloten dus om te keren nadat we een voorband hadden gewisseld. Deze was lek nadat hij waarschijnlijk een scherpe steen heeft geraakt aan de zijkant van het pad.

Op de weg naar boven hadden we ook nog last van een vogeltje. Dit vogeltje bleef steeds voor onze auto vliegen, ging dan weer op het pad zitten, en als de jeep bijna bij het vogeltje was vloog het weer een stukje verder. Dit proces duurde zeker zo’n vijtien minuten en zorgde voor extra entertainment in de jeep.

De voorband was echter niet de enige schade aan de auto. De bodemplaat van de auto sleepte mee over de grond en er zat ook een deuk in de uitlaat. De weg naar beneden was in ieder geval een stuk makkelijker te bereiden. Toen we eenmaal op het asfalt waren reden we naar de slaapplek die we hadden gereserveerd voor de nacht. Onderweg kwamen we nog een brug tegen, zodat we onder de auto konden kijken. Jeroen en Martijn maakten de bodemplaat vast met behulp van flosdraad (heeft iedere tandarts natuurlijk in zijn handbagage). Zo konden we weer vooruit zonder al te veel zorgen.

De slaapplek zou in Vorokhta zijn. Eenmaal daar aangekomen was het hotel gesloten. Een ander hotel probeerde ons een kamer van 175 dollar aan te smeren. Dat ging dus niet gebeuren. We besloten maar om alvast een deel van de reis van morgen te doen. Overnachten deden we in Ivano Frankovic. Het Nadia hotel leek ons wel een goed idee en dat is ons uiteindelijk ook goed bevallen. We konden nergens meer iets eten (Wim en Martijn zochten om 12 uur in de avond nog naar voedsel), dus stapten we het bed in met lege magen.

Maar goed, we zitten nu in de auto op weg naar de grens. Laten we hopen dat de douane niet al te moeilijk gaat doen.

Groeten vanuit de jeep,

Wim, Siemen, Jeroen en Tinus